Οι κλινικές μελέτες έχουν δείξει ότι το ισχίο είναι η άρθρωση με την πιο δύσκολη διάγνωση καθώς υπάρχουν πάρα πολλές πιθανές αιτίες που σχετίζονται με τον πόνο στην περιοχή, ενώ, παρά το γεγονός ότι είναι μία από τις πιο δυνατές και σταθερές αρθρώσεις στο σώμα, υπάρχουν αρκετές αιτίες τραυματισμού της, μικρές και μεγάλες. Η οστική ανατομία του ισχίου είναι αρκετά ξεκάθαρη: Η σε σχήμα μπάλας κεφαλή του μηριαίου αρθρώνεται στο οστό της πυέλου, την κοτύλη, το βάθος της οποίας αυξάνεται χάρη στον επιχείλιο χόνδρο. Πρόκειται για μια ινοχόνδρινη ανατομική δομή, σαν δαχτυλίδι, που συμβάλλει στη σταθερότητα της άρθρωσης.
Σε κάποιους ανθρώπους με οστεώδεις ανωμαλίες ο επιχείλιος χόνδρος μπορεί να σκιστεί μόνο και μόνο εξαιτίας της επαναλαμβανόμενης πλήξης του κατά τη διάρκεια της φυσιολογικής κίνησης του ισχίου (σύνδρομο μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης). Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να οφείλεται σε τραυματισμό (κυρίως κατά τη διάρκεια αθλητικών δραστηριοτήτων), σε θυλακική χαλάρωση, σε δυσπλασία ή και σε εκφύλιση, και μπορεί να οδηγήσει σε βλάβη και του αρθρικού χόνδρου.
Παρά το γεγονός ότι οι ρήξεις του επιχείλιου χόνδρου μπορούν να «συνεισφέρουν» στην πρώιμη ανάπτυξη οστεοαρθρίτιδας, μέχρι πρόσφατα η συγκεκριμένη βλάβη δεν βρισκόταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος καθώς είχε υποτιμηθεί ο ρόλος της συγκεκριμένης ανατομικής δομής. Νεότερες μελέτες, όμως, κρούουν τον κώδωνα τονίζοντας ότι οι ρήξεις στα πρώτα στάδια μπορεί να είναι ασυμπτωματικές, και επισημαίνουν ότι αφορούν κυρίως αθλητές του χόκεϊ επί πάγου, του ποδοσφαίρου, του αμερικανικού ποδοσφαίρου και του γκολφ, αλλά και χορευτές μπαλέτου.
Η διάγνωση γίνεται με μαγνητική τομογραφία, αλλά επιβεβαιώνεται με την αρθροσκόπηση στο ισχίο. Ανάλογα με τον ασθενή, την ηλικία του, το επίπεδο δραστηριοτήτων του, το ιατρικό ιστορικό του, και κυρίως σε περιπτώσεις στις οποίες έχει αποτύχει η συντηρητική θεραπεία με αντιφλεγμονώδη φάρμακα και φυσικοθεραπεία, υπάρχει η λύση της χειρουργικής αντιμετώπισης.
Κατά τη διάρκεια της αρθροσκόπησης ο χειρουργός μέσω πολύ μικρών τομών και με τη χρήση κάμερας μπορεί να κάνει μια γενικότερη αξιολόγηση της άρθρωσης του ισχίου – στόχος είναι η αντιμετώπιση των επώδυνων συμπτωμάτων αλλά και η πρόληψη της αρθρίτιδας. Σκοπός είναι να διατηρηθεί όσο το δυνατό περισσότερος ιστός, να αφαιρεθούν ή να εξομαλυνθούν οι σκισμένες άκρες, ή και να γίνει συρραφή της ρήξης με απορροφήσιμα ράμματα, ή και να καθηλωθεί στην κοτύλη με ειδικές άγκυρες. Επιπλέον, εάν είναι απαραίτητο, διορθώνονται βλάβες στον γειτονικό αρθρικό χόνδρο.
Οι πρώτες φυσικοθεραπείες γίνονται αμέσως μετά το χειρουργείο. Ο ασθενής χρησιμοποιεί πατερίτσες για διάστημα 3-5 εβδομάδων ώστε να μην υπάρχει φόρτιση της άρθρωσης. Η πλήρης επανάκτηση της κίνησης γίνεται στις 9-12 εβδομάδες, και η επιστροφή των αθλητών στις 12-16 εβδομάδες.